اعلام و اطفا حریق

ضرورت استفاده از سیستم اعلام و اطفا حریق:

سیستم اعلام و اطفا حریق صرف نظر از روش بازرسی، اگر زنگ خطر به صدا درآید، آژیر به افرادی که در ساختمان حضور دارند هشدار می دهد که خطر آتش سوزی وجود داشته و باید با سرعت ساختمان را ترک کنند.

سیستم اعلام حریق یک سیستم فعال در برابر آتش سوزی است که تمام ماژول های اعلام حریق در داخل ساختمان را کنترل می کند. این سیستم شامل دستگاه های زنگ هشدار دهنده (ردیاب دود و حسگرهای حرارتی)، لوازم هشدار دهنده (آژیر و یا لوازمی که صداهای بلند تولید می کنند)، واحدهای کنترل آتش (سیستم آب پاش و یا سیستم اطفا حریق)، منبع تغذیه و سیم کشی می باشد. سیستم اعلام حریق می تواند به طور خودکار توسط ردیاب های دود، حرارتی یا دستی تنظیم شود. این سنسورها قرار است سطح خاصی از گرما یا دود را که می تواند نشانه آتش باشد، تشخیص دهند.

اکثر مواقع زنگ یا آژیر برای افرادی که مشکل شنوایی دارند، مجهز به چراغ های چشمک زن بوده تا ساکنین ساختمان متوجه وقوع آتش سوزی شوند. به منظور درک واقعی نحوه عملکرد سیستم اعلام حریق، باید بیشتر با اجزای سیستم آشنا شوید. در سیستم اعلام حریق همیشه یک ردیاب دود جهت تشخیص دود یا آتش وجود دارد. به طور کلی دو نوع ردیاب دود موجود است: ردیاب های نوری و یونیزاسیون. ردیاب های دود نوری از طریق سنسورهای نور (چراغ مادون قرمز) دود را تشخیص می دهند. هنگامی که ذرات دود از داخل مسیر ردیاب های نوری عبور می کنند، نور پراکنده شده و زنگ هشدار به صدا در می آید. در ردیاب های یونیزاسیون اگر ذرات دود وارد محفظه ردیاب شود، یونیزاسیون هوای داخل محفظه را کاهش داده و آژیر به صدا در می آید.

هدف اصلی سیستم اعلام حریق:

هدف اصلی سیستم اعلام حریق این است که آتش سوزی را به سرعت شناسایی کرده و از محل کنترل و نظارت مرکزی به سرعت به ساکنان ساختمان و سرویس های اضطراری اطلاع دهد. این سیستم ها همچنین با شناسایی محل و منشأ هشدارها، مشکلات مربوط به اتصالات و سیم کشی را که ممکن است از عملکرد صحیح سیستم جلوگیری کند، کنترل می کنند. اساسا سیستم های تشخیص حریق چهار عملکرد اصلی دارند:

1. ردیابی
2. هشدار دادن
3. نظارت
4. کنترل

سیستم های اعلام حریق بسیار پیشرفته به منظور انجام این چهار عملکرد از شبکه ای از وسایل و دستگاه ها و پانل های کنترل استفاده می کنند.